4. chwilowe załamanie

Poprzeglądałam dzisiaj różne blogi osób w wieku zbliżonym do mojego, lub moich rówieśników. I trochę się podłamałam. Fajne notki, dużo odwiedzających. No ok. To drugie nie jest aż takie ważne, ale miło jest mieć świadomość, że coś co robimy podoba się innym. Że jednak coś potrafimy i wychodzi nam to nawet dobrze.

Oczywiście zdaję sobie sprawę, że odwiedzający bloga nie wezmą się ot tak z nikąd. Podać linka szkolnym, wścibskim znajomym ? Wyjście dobre, będą wchodzić regularnie. Problem w tym, że właśnie z tego powodu przeniosłam się na blogspota. Moje najbardziej bolesne myśli i wspomnienia nie powinny trafić do sępów w postaci żądnych mojej krwi przyjaciółeczek-plotkarek.

Powracając do tematu... O czym to tam było ? *czyta ostatni akapit* A tak... Jak sprawić by powróciła ta przyjemna świadomość, że ktoś czyta to co pisze...

Robić sobie "spacerki" po blogach innych ludzi zostawiając po sobie komentarze. Proste? Proste.

Pozostaje jedno pytanie? Czy mi naprawdę na tym zależy? Czy faktycznie tego pragnę? 

Marzeniem na pewno to nie jest, ale miło by było. :)

O wiele bardziej zależy mi na tym, aby dało się czytać moje wypociny. Aby opowiadanie zaczęte już daaaawnooo temu zostało kiedyś dokończone i żeby efekt był chociaż dla mnie zadowalający.

Tak wiele mam rozpoczętych spraw, na które skończenie zabrakło mi wytrwałości i cierpliwości. Ambitność i pomysły są już od dawna, ale lenistwo zawsze zwycięża. Trzeba będzie coś z tym zrobić. Kiedyś. 

I może w końcu zagram na pianinie magiczną melodię do końca. 

I może w końcu ktoś przeczyta krótkie opowiadanie.

I może w końcu dokończę ten rysunek...

I może w końcu zrobię dla świata coś pożytecznego.